Powinniśmy się zastanowić się nad pytaniem: czemu Jadwiga – ta najpiękniejsza, najbardziej kochana i uwielbiana z wszystkich królowych całego ówczesnego świata, ta ofiara całopalna na ołtarzu miłości Ojczyzny, ta promienna postać – dotychczas nie jest otoczona aureolą świętych? Czemu nie króluje z ołtarzy wspaniałych świątyń wznoszonych ku jej czci? Czemu?

Pozwólmy sobie na chwilę sięgnąć myślą do pałaców wieczności, gdzie święci w miłości ze sobą obcują. Może ujrzelibyśmy św. Joannę d’Arc, rozmawiającą przyjaźnie z królową Jadwigą, może usłyszelibyśmy pytanie świętej: czemu, Jadwigo, ty która przecież przez samo nawrócenie Litwy więcej ode mnie zdziałałaś dla sprawy Bożej, nie jesteś otoczona aureolą świętych? Czy naród twój niewdzięczny zapomniał o tobie – zapomniał o ofierze twojej, która była początkiem jego wielkości? A Jadwiga w pokorze swej uśmiecha się słodko i odpowiada: „Jeszcze godzina Boża nie przyszła, czekam i modlę się – a gdy wybije ta godzina, pośpieszę na pomoc narodowi mojemu i w promieniach glorii swej królowej znajdzie on swą drogę, swe wzniosłe przeznaczenie przedmurza chrześcijaństwa i wzmocnię go, by zawsze pozostał „Polonia semper fidelis”.

Powstań Jadwigo, już wybiła godzina – naród twój obudził się z letargu, woła do Ciebie, pragnie ciebie otoczyć aureolą chwały, chce kroczyć promiennym szlakiem twej świętości! Powstań Jadwigo! Ucz nas być ofiarą, ofiarą z naszego szczęścia dla dobra naszej Ojczyzny! (...)

Czego nam brak dzisiaj, by w Polsce było dobrze? O, brak nam miłości! Królowa Jadwiga, która tak kochała Polskę, poświęcała się dla niej, niech nas uczy kochać, jak ona nas kochała. Tak często dbamy przede wszystkim o własne dobro, dążymy do własnego szczęścia, choćby kosztem cudzego. Czy miłość jeszcze istnieje na ziemi? Tu i ówdzie drga czysty jej płomyczek… ale na ogół… Miłość ziemska nie oparta na miłości Bożej, na wierze i moralności łączy dziś serca, - ale miłość taka nie tworzy rodziny – rozdwaja ją, niszczy ją, Niech naród, wpatrzony w przykład Jadwigi, uczy się miłością Bożą, zaparciem się siebie tworzyć rodziny wielkie, silne w wierze i moralności, na których opierać by się mogła Ojczyzna, bo bez takich rodzin nie ma silnego państwa. (…)

I dlatego pragnijmy kanonizacji Królowej Jadwigi! Kanonizacja ta miałaby dla Polski pod każdym względem doniosłe znaczenie. Pod względem religijnym – dałaby nam świętą Orędowniczkę w niebie. Chyba wśród całego pocztu świętych polskich – ona przede wszystkim byłaby pośredniczką między narodem polskim i Bogiem. (…)