"Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych”. Mk 12, 28-31
Wsłuchajmy się w odpowiedź Chrystusa: najważniejsze przykazanie to miłość Boga i bliźniego – w nich zawiera się całe Prawo. Obyśmy zrozumieli, że kochając bliźnich, kochamy niewidzialnego Pana, jak nauczył nas Jezus: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).  Służąc bliźnim, służymy Jezusowi. Nasze codzienne zadania nie oddalają nas od Niego, gdy czynimy je z miłością. Jezus, w swojej dobroci, rozumiał, że uczucia nie zawsze są od nas zależne i mogą nas opuszczać. Wiedział jednak, że czyn miłości zawsze pozostaje w naszej mocy.

                                        
25 marca, w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, kilkanaście studentek podczas Mszy świętej wieczornej podjęło zobowiązanie  duchowej adopcji dziecka poczętego, a 26 marca była kontynuacja tego tematu m.in. o wartości i ochronie życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Gościliśmy w Piwnicach pod Aniołami ŻDS KUL - małżeństwo z 25 letnim stażem - państwa Katarzynę i Sławomira Łukasiuków z parafii św. Urszuli Ledóchowskiej w Lublinie. Trzydzieści przybyłych na spotkanie studentek oraz jeden uczestnik mieli możliwość usłyszeć wyjątkowe świadectwo o miłości małżeńskiej, wierze, mocy Słowa Bożego w życiu oraz o stracie synka, który narodził się kochany i chciany, choć lekarze doradzali aborcję.

Miłość pragnie jedności, bliskości ukochanej osoby, podobnie Jezus tęskni za naszą jednością z Nim. On czyni wszystko, abyśmy mogli trwać w Jego bliskości, lecz czy nasze serca odpowiadają na to pragnienie? Gdzie bije nasze serce? Często pochłonięci sprawami zewnętrznymi, rzadko żyjemy w głębokiej komunii z Jezusem, niewiele z Nim rozmawiamy, rzadko o Nim medytujemy, powierzchownie żałujemy za grzechy. Dlaczego tak się dzieje? Czyż nie dlatego, że nasze egocentryczne „ja” wciąż dominuje w naszych sercach? Jeśli prawdziwie pragniemy kochać Jezusa, musimy wyzbyć się tej samolubnej miłości własnej. Wtedy nasze myśli z radością zwrócą się ku Niemu, a zapominając o sobie, będziemy mogli doświadczyć głębokiej komunii z Nim. Wtedy staniemy się bardziej wrażliwi na sprawy Boże i głębiej zranią nas krzywdy wyrządzone Panu i naszym bliźnim. Będziemy starali się unikać najmniejszego grzechu, by nie zasmucić Jezusa i nie ranić naszych bliźnich.

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.” Mt 5, 17

Jezus wypełnił wszystko, co przepowiedzieli prorocy. Jego życie było wiernym wypełnieniem Bożego Prawa, nawet jeśli to Prawo i wola Boża bywały tak ciężkie. Serce Jezusa jest dla nas wzorem posłuszeństwa. Posłuszeństwo to całkowite wyrzeczenie się własnej woli, a to nie jest łatwe, to prawdziwe poświęcenie samego siebie. Są chwile w życiu, kiedy posłuszeństwo przychodzi łatwo, jest miłe i słodkie, zwłaszcza gdy przynosi nam korzyść, ale są też chwile, kiedy obciąża duszę, kiedy wola musi się ugiąć przed wolą innych. W takich chwilach pamiętajmy o Sercu Jezusa, posłusznym aż do śmierci. Jezus oddaje życie z posłuszeństwa, a czy my nie możemy złamać naszej woli dla Niego?